Διαχείριση της “απώλειας” του κατοικιδίου μου, οδηγός υποστήριξης για την οικογένεια
Το πένθος είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια ενός αγαπημένου πλάσματος. Όταν κανείς προσπαθεί να το καταπιέσει από ντροπή γιατί προέρχεται από την απώλεια ενός ζώου οδηγείται στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα. Και καθώς βγαίνουν ξαφνικά από τη ρουτίνα μας οι καθημερινές συνήθειες όπως η βόλτα, το παιχνίδι, η φροντίδα του κατοικίδιου μας η απώλεια γίνεται περισσότερο αισθητή. Αναφύονται συναισθήματα όπως θυμός, στενοχώρια και ενοχή. Επειδή το συναισθηματικό δέσιμο για τους περισσότερους είναι πολύ ισχυρό μπορεί τον πρώτο καιρό να χάσουμε τη διάθεσή μας για πράγματα που άλλοτε μας ευχαριστούσαν και να διαταραχθούν ακόμη και λειτουργίες όπως η όρεξη και ο ύπνος.
Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως φυσιολογικά ακόμη κι αν πρόκειται για την απώλεια ενός “ζώου”, όπως κάποιοι θα σκεφτούν. Για τον καθένα μας όμως το “ζώο” του είναι ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειας και η απουσία του είναι δεδομένη και επώδυνη. Ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος. Αφήστε τον εαυτό σας να περάσει από τα στάδια του πένθους και μη ξεχνάτε ότι δεν υπάρχει λάθος και σωστό.
“Δεν κατάλαβα ότι ο γατούλης μου μεγάλωσε. Για μένα ήτανε πάντοτε ένα μικρό σκανταλιάρικο πλασματάκι. Η απουσία του πονάει πολύ. Ντρέπομαι να το ομολογήσω αλλά νιώθω σα να έχασα άνθρωπο” Σ.Μ.
Η Ενοχή και άλλα συναισθήματα
Τώρα που το κατοικίδιο σας “έφυγε” σας κατακλύζει το συναίσθημα της ενοχής. “Μήπως δε συνέβαινε το μοιραίο εάν είχα κάνει αλλιώς;” αναρωτιέται κανείς συχνά σε μια τέτοια περίπτωση.
Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί ότι το αποτέλεσμα δε θα ήταν το ίδιο ακόμη κι αν κάνατε τα πράγματα αλλιώς;
Συχνά η ενοχή μετουσιώνεται σε θυμό είτε προς εσάς είτε προς άλλους πχ τον κτηνίατρο σας. Ηρεμήστε και σκεφτείτε με ψυχραιμία. Όλα όσα νιώθετε είναι μέρος του πένθους και είναι το μονοπάτι της εκτόνωσης και τελικά της αποδοχής. Ο πιστός σύντροφος με τη ζωή του και το ξαφνικό τέλος της σας έδωσε ένα μάθημα ζωής. Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Τόσο εσείς όσο και οποιοσδήποτε άλλος δε μπορεί να ελέγξει τα πράγματα και να αλλάξει τη φυσική πορεία τους.
Η επόμενη μέρα
Το κενό που νιώθετε είναι μεγάλο. Κουβεντιάστε με φίλους. Μπορεί και κάποιος φίλος σας να έχει βρεθεί πριν από εσάς στην ίδια θέση. Μιλήστε , αναζητείστε σχετικά άρθρα, διαβάστε βιβλία.
Κρατήστε ζωντανές τις αναμνήσεις. Ανατρέξτε σε φωτογραφίες ή βίντεο με πρωταγωνιστή το μικρό σας φίλο. Ανακαλέστε από τη μνήμη σας σκανταλιές του και αστεία περιστατικά. Μαζέψτε σε ένα κουτί και φυλάξτε πράγματα που σας τον θυμίζουν πχ, το περιλαίμιό του, το μπολ του φαγητού, το αγαπημένο του παιχνίδι. Για αρκετούς η επιλογή της ατομικής αποτέφρωσης και της επιστροφής της τέφρας δίνει την αίσθηση ότι τον έχετε για πάντα κοντά σας. Κάνετε μια δωρεά σε κάποια φιλοζωική οργάνωση. Ακολουθείστε διαδικτυακά κάποια οργάνωση που βρίσκεται κοντά σας και γιατί όχι δηλώστε το παρών σε κάποια δράση της πχ. ένα παζάρι ή πηγαίνοντας μια φορά την εβδομάδα να προσφέρετε εθελοντικά βοήθεια. Υιοθετείστε ένα κατοικίδιο. Για πολλούς ακούγεται πολύ τολμηρό, ίσως και σκληρό. Εάν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που μια τέτοια πράξη τη θεωρείτε “προδοσία” ίσως να είναι νωρίς να ξανασκεφτείτε μια νέα υιοθεσία. Εάν όμως βλέπετε τα πράγματα αισιόδοξα και θετικά τότε μια τέτοια απόφαση θα σας βοηθήσει σημαντικά. Ένα καινούργιο κατοικίδιο δε σβήνει την αγάπη σας για αυτό που έφυγε. Κάθε ζωάκι που περνά από τη ζωή μας είναι μοναδικό και αναντικατάστατο. Ένα νέο κατοικίδιο απλά μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δε σταματά. Ένα νέο κατοικίδιο μας ξαναγυρίζει στο δρόμο της αμοιβαίας αγάπης, ένα δρόμο από τον οποίο βγήκαμε ξαφνικά με την απώλεια του προηγούμενου αγαπημένου συντρόφου μας.
Όσοι έχουν “φύγει” παραμένουν στη ζωή μας κρατώντας τους στη μνήμη και στην καρδία μας.
Όσοι έρχονται μας θυμίζουν πως είναι να αγαπάς.