Γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξεως.
Και παρ’ όλα αυτά δεν έχεις καμία επιφύλαξη, κανένα κράτημα, κανέναν καθωσπρεπισμό. Στην αρχή ενθουσιάζεσαι από τα παιχνίδια του κουταβιού, από τα χαριτωμένα καμώματα και τις εξίσου χαριτωμένες σκανταλιές του. Μετά αρχίζει η συναναστροφή, η καθημερινότητα, οι περίπατοι, η διδασκαλία, η σχέση. Αλλάζει η ζωή – και των δύο. Έτσι γίνεται με όλους όσοι αποκτούν κάποια στιγμή ένα κατοικίδιο.
Η Ραλλού ήταν το πρώτο ζωάκι που είχα ποτέ. Και πέρασα μαζί της δεκατρία ολόκληρα χρόνια. Ήταν μια εντελώς νέα εμπειρία και καταλαβαίνω πλέον ότι υπέπεσα σε πολλά λάθη. Κυρίως σ’ αυτά που θέλει τα κατοικίδια να αντιμετωπίζονται ως μικρά ανθρωπάκια. Έτσι, επέτρεψα εξαρχής στη Ραλλού να ανεβαίνει στον καναπέ αλλά και στο κρεβάτι μου, να διεκδικεί μερίδιο από το φαγητό μου (ανθυγιεινή συνήθεια για σκυλί)… Τα απολάμβανε ως κάτι απολύτως φυσικό, αφού έτσι γνώρισε τη ζωή στα σπίτια των ανθρώπων.
Κάτι οι ενοχές για τις ώρες (πολλές) που έμενε μόνη της, κάτι η συνειδητοποίηση της απόλυτης εξάρτησης αυτού του πλάσματος που τελικά γίνεται συγκάτοικος των ανθρώπων, η Ραλλού (όπως και δεκάδες άλλα ζωάκια στη θέση της) έγινε με τον καιρό μέλος της οικογένειας. Το ήξερε, το χαιρόταν και δεν το διαπραγματευόταν σε καμία περίπτωση. Όσο και όλοι εμείς – οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι, παρέες.
Η Ραλλού πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα 13. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν γύρω στα 90. Πλήρης ημερών που λέμε. ‘Οχι ότι η φθορά του χρόνου δεν είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της. Ήταν κι αυτό ένα από τα μαθήματα που χάρισε σε όλους η Ραλλού: η εξοικείωση με τον χρόνο, με την αδυναμία των κινήσεων, με το μη ευλύγιστο σώμα, με το θαμπό βλέμμα – λόγω καταρράκτη.
Με καρτερικότητα
Το τέλος ήρθε εντελώς ξαφνικά. «Εγκεφαλικό», διέγνωσε ο κτηνίατρος, δυο – τρεις μέρες μετά. Είχα ήδη μάθει ότι τα ζώα που μένουν πλέον μέσα στα διαμερίσματα, χωρίς πολλή επαφή με τον φυσικό τους χώρο, εξανθρωπίζονται ακόμη και στις ασθένειες από τις οποίες προσβάλλονται. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε, απ’ ό, τι φάνηκε δεν υπέφερε. Ξεψύχησε ήσυχα πριν από δέκα μέρες. Φροντίζοντας, όπως κάνουν όλα τα ζώα όταν έρχεται αυτή η στιγμή, να ενοχλήσει όσο το δυνατόν λιγότερο. Με μοναδική αξιοπρέπεια και καρτερικότητα.
Κι αν η σχέση μαζί της ήταν μια εντελώς νέα εμπειρία, εξίσου νέα ήταν και τα συναισθήματα από την απώλεια αυτής της καθημερινής, ουσιαστικής, όσο και διακριτικής παρουσίας και συντροφιάς. Την οδύνη του αποχαιρετισμού και της αποχώρησης, τη θλίψη και τον πόνο που προκαλεί τα είχα ακούσει κι από άλλους που έχασαν τα κατοικίδιά τους. Απλώς ήρθε η ώρα να έχω και προσωπική εμπειρία. Και ήταν πράγματι σκληρή και δύσκολη. Μετά άρχισε το τέλος των καθημερινών συνηθειών, το μάζεμα ενός σωρού πραγμάτων που είναι σκορπισμένα, εδώ και χρόνια μέσα στο σπίτι -μέρος του σπιτιού και «περιουσία» του ζώου- το μοίρασμα των φαγητών που δεν πρόλαβε να γευτεί, το κοίταγμα των παλιών φωτογραφιών, η αφήγηση των αναμνήσεων. Συνεχίζω ακόμη να προσπαθώ ν’ αποφύγω τα πιατάκια με το φαγητό της – παρ’ ότι έχουν ήδη φυλαχτεί σε κάποιο ντουλάπι. Συνήθεια χρόνων κι αυτή. Η καθημερινή κίνηση αλλάζει κι αυτή. Δεν έχει βόλτες, δεν έχει ωράριο, δεν έχει τις κινήσεις του ταΐσματος, δεν έχει το σφουγγάρισμα στο μπαλκόνι, δεν έχει γάβγισμα… Εχει απλώς τη διαρκή συνειδητοποίηση της απώλειας και της απουσίας. Και μια γλυκιά θλίψη.
Χωρίς υπόλοιπα
Υπάρχουν ακόμη αντικείμενα στο σπίτι που της ανήκουν. Λουράκια, βούρτσες, παιχνίδια. Μάλλον θα τα κρατήσω. Κυρίως, όμως, θα κρατήσω τις πολλές στιγμές των δεκατριών χρόνων που μοιραστήκαμε συναισθήματα, χαρές, λύπες, «συνομιλίες» -ναι, συνομιλίες- μ’ ένα μικρό σκυλάκι.
Πηγή: Όλγα Σέλλα