Όταν ζούσε ακόμη ο κ. Τσούι, είχα έναν φίλο με τον οποίο κάναμε συνέχεια παρέα. Έμενε μόνιμα σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι κοντά στην Αθήνα και με είχε χρυσώσει για να με φιλοξενήσει. Δεν πήγα ποτέ. Βλέπετε, ο φίλος μου ήταν της λογικής «τα σκυλιά έξω» και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατόν ένας σκύλος να μην είναι ευτυχισμένος περνώντας μόνος τις ώρες του σε μια τεράστια αυλή, μακριά από το αφεντικό του – αφού είχε «τόσα δέντρα να κατουρήσει», όπως του άρεσε να λέει.
Όταν αποφάσισε να πάρει σκύλο, έκανα τα πάντα για να τον αποτρέψω. Τα κατάφερα, αλλά η φιλία μας πλήρωσε το τίμημα. Δεν το μετάνιωσα ιδιαίτερα. Ο φίλος μου είχε πολύ λίγη αγάπη να προσφέρει. Γενικότερα.
Σε μια αγορά που άγγιξε το 2020, χρονιά κορωνοϊού και οικονομικής δυσπραγίας, τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι δείχνουν να μη φείδονται εξόδων όταν πρόκειται για τη δεύτερη αγαπημένη ασχολία τους στο λοκντάουν, τα κατοικίδιά τους. Είναι όμως αυτό ένδειξη ενδιαφέροντος και μέριμνας; Είναι αγάπη;
Ο Στάνλεϊ Κόρεν, καθηγητής της Ψυχολογίας και σπουδαίος μελετητής της σχέσης που αναπτύσσουν οι άνθρωποι με τα ζώα τους, γράφει σχετικά: «Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα ζώα τους. Βασικά, δύο κατηγορίες εξόδων. Η πρώτη κατηγορία αφορά την εικόνα. Στις ΗΠΑ, φέτος, οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες σκύλων ξόδεψαν πάνω από 80 δολάρια κατά μέσο όρο για υπηρεσίες περιποίησης. Και πάνω από 110 δολάρια για παιχνίδια! Η δεύτερη κατηγορία αφορά την ουσιαστική μέριμνα. Στην κατηγορία αυτή, είχαμε μια μικρή αύξηση στις τροφές, αλλά σημαντική μείωση στην ιατρική φροντίδα. Οι άνθρωποι, εν μέσω πανδημίας, αποφάσισαν, ως μια συλλογική μονάδα, ότι θέλουν να δείχνουν καλύτεροι ιδιοκτήτες, χωρίς απαραίτητα να γίνουν καλύτεροι ιδιοκτήτες».
Πηγή Καθημερινή